Romee Kanis
Quinten Trentelman
|
||
 |
||
Hij bouwt en construeert ruimtes die zowel uitnodigend als aangrijpend zijn. Zal ik wel, of zal ik niet? De ruimtes bevinden zich in grensgebieden. Mensen en dingen zijn afwezig, maar hun aanwezigheid lijkt nog na te galmen in de ruimte. Ze roepen vragen op en dwingen je tot interpretatie. Ze blijven dan ook boeien. De conceptuele kant van waaruit Quinten denkt, puzzelt en oordeelt is terug te zien in zijn werk. Het zit vol symbolen en tegenstellingen die hij middels vorm, kleur, perspectief naar gelang kan opheffen, laten wringen, naast elkaar kan laten bestaan. Zijn werk wordt gekenmerkt door evenwichtige meerduidigheden: onthullen én verhullen, kwetsbaarheid én onkwetsbaarheid, verstand én gevoel. Voor een kunstenaar is het lastig die ambiguïteit en tegenstrijdigheid weer te geven in één object, maar dat is vaak de drijfveer voor het maken van een nieuw kunstwerk. “Ik stel hoge eisen aan mijzelf en heb rust nodig om me goed te kunnen concentreren en over te geven aan mijn werkproces”. Dat is niet zelden de reden dat zijn schilderijen een serene stilte uitstralen. “De werking van perspectief middels vlakken, het ritme dat ik probeer op te roepen door de opdeling van vlakken en lijnen, het uitkleden van beelden tot een oervorm, het eigenzinnige kleurenpalet dat ik hanteert moeten allemaal bijdragen aan de beleving van het kijken” zo beredeneerd hij. De poëzie van de verbijstering. De verstilde poëzie van de sereniteit. Ook zijn gebruik van doordachte titels moeten een extra houvast geven bij het ontcijferen van die cryptische beelden. Het geeft het idee nieuwe gebieden te gaan ontginnen.
|
||
|
|
|
